Го читам Илија Димовски на Фејсбук, ни го објаснува антифашизмот, дури и нè кара, не сме разбирале, па го поврзува антифашизмот со „националниот идентитет“, тој, идентитетот, вели Димовски, бил подлабок, постар и пограмаден… Ама, уште ни вели дека не разбираме. Не сме биле писмени, малтене сме биле глупаци, сме ги отвориле „апетитите на балканските сеништа од 19. век“, ни беседи Илија Димовски.
Ни го фрла Илија Д. „националниот идентитет“ како коска за глодање откако нè ограбија до гола кожа со Груевски, така би му напишал. Би му напишал и дека не разбира колку неговата „идентитарност“ го изеде и поимот антифашизам. Идентитетот со кој се расфла овој „народен трибун“, не сфаќа дека антифашизмот имаше во себе елементи на социјална револуција. Сиромашните го растурија системот што ги угнетуваше и пљачкаше.
Имено, на Илија Димовски и Никола Груевски би можел да им го напишам и тоа што го правеа во Штип – во нивно време – го глорификуваа Ванчо Михајлов, му правеа восочна фигура, ама не слушнав тогаш некој да се побуни, или тогаш не беше „модерно“, веројатно тогаш Ванчо Михајлов беше „голем македонист“, патриота, ослободител, револуционер за независна Македонија. Тогаш играта беше друга, нели?
