А дури на крајот на денот ќе ги испие апчињата кои требало да ги испие изутрината.
А дури на крајот на денот ќе ја потсети некој да јаде од она што го зготвила за сите нас.
Полн и е паричникот со фискални сметки од продавници за храна и од аптеки, а такво и е и срцето чинам,
срцето полно туѓи желби и радости и болести.
Ѓоа се нејзини.
Твои сме мамо.
Твои!
Ќе се срушиме без тебе како кула од карти.
Крени ја главата!
Опсуј!
Насмеј се! И излези!
Златнана светлост од сонцено нека ти се измеша со мислите и нека ти стане зборови што ти излегуваат од устата твоја.
Стани!
И ако на патот ти сретниш малечко вирче вода валкана и застоена ко по навика, улегната- ти скокни како кога си била мала.
Насмеј се, со споени нозе ти скокни во вирчето насредина,
ѓоа душите наши ги миеш мамо, ѓоа гнасотијата од душите наши ти така надвор ја празниш, ја туркаш.
Полн тие новчаникот со фискални од продавници за храна и од аптеки – фрли ги.
Фрли го тоа ѓубре мамо, низ процепот каде ми се спојуваат душава и снагава ко ќош од камен аголник од мијачка куќа радоста твоја нека ѕирне и викне: Ѕе!
Таму ти стоиш уште млада, а ја уште мал.
Зошто знам дека ти си куќата на татко ми.
На сестра ми.
Домот.
Куќа од камен која се руши како од песок и карти, ако застои, ако како во вир водата од душата твоја застои.
Извор сме мие мамо, не вир.
Фрли го тоа ѓубре и течи.
Миј!
Миј се што нема лик, а коби!
Се што не мириса на цут од арган ил босилок мамо.
И сплети си од сиве зборови шал-конец радост, конец жал.
Дарко Лешоски