Израелците ги сакаат војните, особено кога ќе започнат. Никогаш немало војна без (целиот) Израел да навива за него на почетокот. Сè уште немало војна, освен онаа во 1973 година, кога (целиот) Израел првично не бил воодушевен од неверојатните воени и разузнавачки способности на нашата армија. И немало војна што не завршила со солзи. Менахем Бегин влезе во Либанската војна еуфорично, а излезе од неа со клиничка депресија. И тој е само еден пример. Постои голема шанса ова да се случи и со војната против Иран. Почетната еуфорија е таму, химната „Победа над Иран“ е готова, но на крајот сме напишани црно.
Крилјата на нашите пилоти на воздухопловните сили, извалкани со крвта на илјадници деца и десетици илјади невини луѓе, станаа чисти по неколку летови до Иран. Какви херои, таква општа пофалба за воената авијација не сме слушнале од чудото на Шестдневната војна. Како само ја насочија ракетата низ терасата, а потоа низ прозорецот. Дури и Бенјамин Нетанјаху преку ноќ си го врати легитимитетот и повторно е нашиот Винстон Черчил, барем за многумина од нас. Телевизијата и социјалните мрежи експлодираа од самовозвишување. „Кога сакаме, знаеме како да ја погодиме целта“, се пофали Лиат Рон на порталот „Вала“. „13 јуни, уште една историска можност. Не смееме да ја пропуштиме. Секоја чест за израелската армија и да живее државата Израел“, напиша Амит Сегал, човек кој се смета за највлијателен новинар во земјата.
Првите денови од војната се секогаш нашите најубави, најопивни и најдобри денови. Ах, како уништивме три воздухопловни единици во 1967 година, и како убивме 89 сообраќајни полицајци на првиот ден од операцијата Оферет Јецук против Хамас во 2008 година. Секогаш истата надменост, постојано величење на херојството на армијата и Мосад. Завчера имаше некои кои го сменија режимот во Иран по 100 напади. Овој ентузијазам е секогаш придружен со чувство за правда. Немавме избори ниту во 1967 година, ниту во 1982 година, немаше поправедни војни од тие. Завчера повторно немаше избори. Кинематографски подем на почетокот, трагедија на крајот.
Чувството на задоволство веќе стивна во саботата навечер, откако три сирени испратија милиони Израелци во засолништа, проследено со уништување и смрт. Тоа не можеше да ги замени деветте убиени ирански нуклеарни физичари, а убиениот командант на Револуционерната гарда (за кого веќе беше пронајдена замена) не беше ниту утеха. Израел се втурна во војна што можеше да се избегне доколку Нетанјаху не го притиснеше Доналд Трамп во 2018 година да се повлече од нуклеарниот договор на Барак Обама, договор што Трамп со задоволство би го потпишал денес.
Израел секогаш има стеснување на свеста по првите успеси и никогаш не размислува за денот потоа. По неколку месеци ноќни спуштања во засолништа, со економија во урнатини и морал уште повеќе, ќе почнеме да се прашуваме дали цената е превисока и дали навистина немавме друг избор. Но, ваквите прашања сега не се ни легитимни.
Колку трпение има Иран, а колку е Израел? Колку долго може Тел Авив да издржи под закана од ракетни напади без да се претвори во Киев? Колку може Техеран? Требаше да се прашаме тоа пред да заминеме за Натанц, а не кога пилотите се вратија крунисани со слава. Не станува збор за расипување на радоста, туку за трезвено гледање на реалноста, особено на минатото, од кое
Израел одбива да извлече какви било лекции. Дали некоја војна ја зајакна оваа земја? Дали водевме војна без алтернатива на различно решение? Кампањата против Иран би можела да се претвори во војна каква што не сме виделе досега. Единствената и слаба шанса за ран излез од неа во голема мера зависи од каприциозниот претседател во Вашингтон. Ова е најопасната војна во историјата на Израел. Можеби тоа е војна за која ќе се каеме како никогаш досега.
Извор: Dan posle – Gideon Levy, Haaretz – Peščanik
Превод: Либертас
