Денот на победата 9 Мај, кој во Русија и по завршувањето на Студената војна и блоковската поделба во Европа се користи како можност за прикажување на нејзината воена моќ, годинава се одбележува по јубилеен 80-ти пат. Главните историски настани од Втората светска војна на кои се осврнува пропагандата на Кремљ денеска се „материјал“ со кој се обидува да манипулира во своја корист и за свои цели. Проруските дезинформации последниве три години ја користеа Втората светска војна и како оправдување на руската воена инвазија врз Украина и нејзина „денацификација“, повлекувајќи паралели со историските настани од периодот пред и за време на Втората светска војна. СССР не ја ослободи Полска во 1939 година, туку ја подели со нацистичка Германија Меѓу најчестите дезинформации е онаа дека Советскиот Сојуз не ја нападна Полска во 1939 година, туку ја ослободи земјата.
Историските факти говорат дека на 17 септември 1939 година, Советскиот Сојуз ја нападна источна Полска според тајниот протокол на пактот Молотов-Рибентроп склучен на 23 август 1939 година, со што нацистичка Германија на Адолф Хитлер и СССР на Јосиф Сталин ја поделија Полска. Затоа овој чин е меѓународно признат како инвазија, а не како ослободување. Последователно, СССР на окупираниот дел од Полска на 5 март 1940 година го спроведе масакрот во Катинската шума, во кој биле погубени над 20.000 полски граѓани (според полски извори). Најголемиот дел од нив биле полски офицери кои биле заробени по советската инвазија на земјата. Во периодот додека Полска беше дел од Варшавскиот договор (до 1990 година) масакрот во Катинската шума со децении беше криен и минимизиран од страна на советската власт, која „признава“ одвај 1.803 жртви. Пропагандата на Кремљ често ја пласира дезинформацијата со тврдењата дека Западот се обидува да ја преработи историјата за да ја намали победата на Советскиот Сојуз во Втората светска војна.
Признавањето на злосторствата извршени во советската ера, како масакрот во Катин и анексиите на територии, не го намалува придонесот на Црвената армија во поразот на нацистичка Германија. Напротив, тоа едноставно дава поцелосна слика за историјата заснована на факти, признавајќи дека СССР бил ослободител, но и угнетувач и агресор во различни контексти. Дезинформација од тој арсенал е и тврдењето дека Пактот Молотов-Рибентроп бил неопходна одбранбена мерка која Советскиот Сојуз морал да ја спроведе за превентивно да се одбрани од нацистичка Германија. Сепак, тој Пакт не беше самоодбранбен, туку вклучуваше таен протокол со кој се делеше Источна Европа на нацистички и советски сфери на влијание. Заедно со значителната трговија и соработка меѓу СССР и Германија, Пактот овозможи разгорување на Втората светска војна со тоа што му даде на Хитлер линија за снабдување од СССР и слободен простор да ја нападне Западна Европа, додека Сталин обезбеди територијални придобивки во Источна Европа. Фокусирањето на проруските дезинформации врз Пактот го изоставува фактот дека тој договор меѓу Хитлер и Сталин овозможил и кредит меѓу Германија и СССР, трговски договор, воена технологија и културна размена. Пактот дури и предвидуваше СССР да испраќа Евреи во нацистичка Германија.
Советскиот Сојуз не е единствениот борец против нацизмот Една од дезинформациите лажно посочува дека Советскиот Сојуз сам ја спасил Европа од нацизмот, поразувајќи ја нацистичка Германија. Историските факти велат дека по јуни 1941 година СССР беше дел од сојузничката алијанса и имаше корист од сојузничката поддршка, особено програмата „Ленд-Лиз“ (Lend-Lease program), која значително им овозможи на советските сили критична опрема од САД. Дури и Сталин и Маршалот на Црвената Армија, Георгиј Жуков, ја признаа оваа суштинска помош. Други европски земји како Велика Британија никогаш не биле окупирани од Третиот Рајх и секогаш се бореле за слободна Европа, за разлика од Советскиот Сојуз, кој заедно со нацистичка Германија ја нападна Полска.Ж СССР потпиша меморандум за економска размена со нацистичка Германија на 19 август 1939 година, а на почетокот на февруари 1940 година потпиша економски договор за соработка со нацистичка Германија за период од 27 месеци, помагајќи на воените напори на нацистичка Германија со клучни ресурси во текот на 1939 до 1941 година (еднакво на една третина од времетраењето на Втората светска војна). Во последниве години, Русија промовираше лажен наратив дека СССР се соочил со обединета „нацистичка Европа“ во 1941 година. Всушност, повеќето европски нации беа жртви на нацистичката агресија и окупација. Многумина се спротивставија на различни начини, вклучувајќи организирани подземни движења и придонеси во воените напори на сојузниците. Главните западни сили – Обединетото Кралство, Соединетите Американски Држави и Слободна Франција – одиграа клучна улога во победата над нацистичка Германија.
Велика Британија сама му се спротивстави на Хитлер по 1940 година, САД донесоа огромна индустриска и воена сила по 1941 година, а Слободна Франција ја продолжи борбата преку своите сили и движења на отпор. Црвената армија помогна во ослободувањето на голем дел од Источна и Централна Европа од нацистичката окупација, но тоа не значеше слобода за многу европски земји бидејќи СССР ги држеше под своја контрола и окупација повеќе од 45 години, наметнувајќи комунистичко угнетување со децении. Кремљ пласира дезинформации дека ЕУ денес е морален наследник на нацистичка Германија, па проруските медиуми постојано зборуваат за „оживувањето“ на нацизмот на Запад. Етикетирањето на противниците на Русија како нацисти е широко распространета техника на про-Кремљ дезинформации, која ја користеше Русија за да ја оправда инвазијата на Украина, прикажувајќи ја како „операција за денацификација“. Русија помина години подготвувајќи го информативното бојно поле пред својот кинетички напад, а „нацистичка Украина“ беше една од нејзините најистакнати теми за дезинформации. ЕУ е основана по Втората светска војна за да промовира мир, демократија, човекови права, економска соработка, социјална правда и културна разновидност. Основачките договори на ЕУ ја нагласуваат економската соработка за да се спречат идните војни. Основачите на ЕУ, како што се Роберт Шуман, Жан Моне и Конрад Аденауер, беа активни противници на нацистичка Германија. Дел од нивното противење на нацизмот беше самиот проект на ЕУ, мислејќи дека со воспоставување политичка и економска унија меѓу европските земји, тие можат да обезбедат дека идеологиите како нацизмот никогаш повеќе нема да се појават.
Меѓу дезинформациските теми спаѓа и тврдењето дека Европската Унија шири антисоветски митови за потеклото на Втората светска војна, искривувајќи ги настаните што доведоа до Втората светска војна. Пактот Молотов-Рибентроп помеѓу нацистичка Германија и СССР вклучуваше таен протокол за поделба на Централна и Источна Европа, што доведе до координирани инвазии на Полска. Дезинформациите тврдат и дека Европскиот парламент ја изедначува нацистичка Германија со Советскиот Сојуз, со што се фалсификува историјата од Втората светска војна. Но, Резолуцијата на Европскиот парламент признава дека и нацизмот и сталинизмот биле тоталитарни режими одговорни за масовни злосторства. Признавањето на овие факти не е искривување, туку посветеност на историската вистина. Оправданата безбедносна загриженост во Источна Европа поврзани со Русија Во овој спектар спаѓа и дезинформацијата дека историската меморија систематски се уништува во Украина и Балтичките земји, со тврдењата дека Украина и балтичките земји ја бришат историската меморија како дел од кампања за дезинформација за поткопување на суверенитетот на овие земји. Овие земји имаат закони што ги забрануваат нацистичките и комунистичките идеологии и се посветени на зачувување на историската вистина. Украина и балтичките земји не се неонацистички или русофобични. Напротив, овие земји имаат јасна и основана безбедносна загриженост поврзани со Русија од периодот на советската окупација и репресија. Дополнителен извор на загриженост е континуираната агресија на Русија кон соседните земји и како таа влијаела врз безбедносната состојба во регионот воопшто. Ставот на балтичките земји кон Русија е воден од објективната перцепција за агресивните руски дејствија. Про-Кремљ медиумите, исто така, ја занемаруваат советската окупација на многу делови од Источна Европа во 1940 година.
Следна дезинформација е дека Минхенскиот договор ја предизвика Втората светска војна, која се обидува да ја одврати одговорноста од улогата на Советскиот Сојуз во започнувањето на Втората светска војна. Иако Минхенскиот договор од 1938 година, во кој Велика Британија и Франција дозволија анексија на Судетската област во Чехословачка од страна на нацистичка Германија, се смета за неуспешна политика на помирување, тој не ја предизвика војната. Војната во Европа започна на 1 септември 1939 година, кога Германија ја нападна Полска, по што следеше инвазијата на Советскиот Сојуз од исток на 17 септември 1939 година, според тајниот протокол на пактот Молотов-Рибентроп. На списокот од дезинформации е Украина со тврдењето дека таа земја не одигра значајна улога во победата над нацистичка Германија. Ова тврдење ги намалува значителните придонеси и жртви направени од Украинците за време на Втората светска војна. Милиони Украинци служеа во советските вооружени сили, а Украина беше место на бројни значајни битки и претрпе огромни цивилни жртви. Препознавањето на улогата на Украина е од суштинско значење за точно разбирање на колективните напори што доведоа до поразот на нацистичка Германија. Тука е и тврдењето дека Полска соработуваше со нацистичка Германија и го испровоцира Хитлер да ја започне Втората светска војна. Оваа нарација се обидува да ја префрли вината за избувнувањето на Втората светска војна врз Полска. Иако Полска потпиша пакт за ненапаѓање со Германија во 1934 година, ова беше дипломатски обид за одржување на мирот и не се изедначува со соработка и со нивото на соработка меѓу СССР и нацистичка Германија до јуни 1941 година. Полска потпиша сличен пакт за ненапаѓање со СССР уште порано, во 1932 година, како дел од нејзината надворешна политика за одржување рамнотежа меѓу двете суперсили меѓу кои беше притисната. Извор: Новинска агенција МЕТА
