Mopничава исповед на Марија која 12 години била во ceкта! Марија Јовановиќ (29) од околината на Белград за порталот Надлану открива како нејзиното семејство ја „влечело“ во канџите на Јеховините сведоци и низ што поминала за повторно да почне да живее нормален живот. На прв поглед, Марија е сосема обична млада жена. Има сопруг и две деца – четиригодишен син и двегодишна ќерка. Живее во скромна, но уредна куќа на периферијата на Белград; таа неодамна почна да работи во продавница за здрава храна и, како и повеќето луѓе во Србија, едвај врзува крај со крај.
Но, не се жали. Таа објаснува дека е среќна што има каква било работа и додава дека не и е тешко што по враќањето од работа оди да ја обработува градината со сопругот и неговите родители. Сакам да знам што јадат моите деца – вели со насмевка. Јас и брат ми пораснавме на сува храна; нашата мајка немаше време да готви бидејќи работеше многу, па сите тројца бевме анемични и болни. Само очувот бил со подобро здравје, бидејќи често одел кај роднините во селото и се хранел поздраво. Но, да не беше тој, веројатно и ние тројца немаше да поминеме низ пеколот… Развод на родители – почеток на „нов живот“. Марија е дете на разведени родители. Нејзиниот татко ги оставил кога таа имала седум години, а нејзиниот брат на три години. Не се разбираа, беа од два света – објаснува Марија. Мајка и брзо се премажила. Имав едвај девет години кога очув ми дојде да живее кај нас – вели Марија. Ми се допадна што ништо не можеше да го исфрли од такт; тој беше добар со мајка ми, а на мене и на брат ми гледаше како на свои деца. Единственото нешто што ни пречеше беше тоа што не замоли да се молиме веднаш штом ќе станеме, пред секој оброк и пред спиење. Мајка ми е атеист, па целата приказна за молитвите ми изгледаше малку извртена. Но, немавме каде да одиме; со тек на време се навикнавме на молитвите што ни ги даваше напишани на лист…
„Рај“: Навидум идиличниот живот со новата „глава на семејството“ почна да добива нови облици кога Марија и нејзиниот маќеа добија шарени брошури. Не спречуваше да гледаме телевизија и не принудуваше на глас да читаме приказни кои не нè интересираа. Зборуваа за смpтта како спас, за доаѓањето на „создателот“ кој ќе ги преземе сите наши маки и грижи… Какви грижи можевме да имаме јас и брат ми во тоа време? Нè интересираше само играњето со врсниците и првите детски шали… Не смеевме да слушаме музика како нашите врсници, по цел ден се слушаше некоја чудна духовна музика во куќата. Кога и се пожаливме на мајка ни, таа ќе ни речеше да молчиме – се присетува Марија. Изолација: Не смеела да го покани друштвото во куќата. Не славела родедени после една забава на која соученик дошол во дуксер со принт на бендот „Iron Maiden“: Очувот се налути кога го виде тоа, и ми забрани да носам друштво. Превентивно го замолил и нејзиниот брат да го стори истото. Еднаш после часовите останавме со друштвото во училишниот двор, уредно не искара и оттогаш почна да не чека после часовите. Не можевме да се оддалечиме од него. Не натера да се дружиме со некои постари жени кои доаѓаа кај нас дома, кои ја имаа истата блажена насмевка како него. Седевме на трпезариската маса, мирни како бубачки, и се преправавме дека слушаме што зборуваат.
Кога се изморија, ни ги дадоа истите брошури со шарени слики и не натераа да им читаме приказни за „спас“ на глас. И така со часови, денови, години – се присетува нашиот соговорник. Малку по малку, отуѓени од врсниците и од реалниот живот, Марија и нејзиниот брат почнаа да прифаќаат пораки од брошури. Бевме добро воспитани деца, не пцyyевме и не се тепавме; затоа ни беше незамисливо другарите од школо да знаат да се караат или да пцу јат кога ќе се нервираат. Очувот постојано ни велеше дека е грдо, дека тие ќе завршат во пеколот, а ние ќе завршиме во рајот кога ќе дојде време. И покрај тоа што таа реченица ми звучеше чудно, еднаш ја кажав самата кога мојата соученичка се налути на немирното момче од часот кое и ја влечеше за коса. Оттогаш, а имав 13 години, сите почнаа да ми се смеат и да ме избегнуваат. Се повлеков во себе, барајќи засолниште во семејство кое веќе беше изолирано од соседството и роднините – вели Марија.
„Не одите на училиште, туку на црковната порта“. Кога сакалa да влезе во средно училиште, неjзиниот очув се спротивставил. Тој ѝ рекол дека е многу поважно да го пропагира „вистинското Христово учење“ отколку „залудно да седи во училишна клупа и да учи, бидејќи во секој случај таа нема да најде работа, па дури и да најде, ќе работи со луѓе кои не се достојни за неа и кои не ја разбираат смислата на земниот живот“. Наместо на училиште, ме испрати во блиската црква; мојата задача беше да седам на портата и да разговарам со луѓето кои доаѓаат да се молат. Отпрвин отиде со мене, а потоа, кога се увери дека добро ја работам работата, ми дозволи да делам брошури и да разговарам за работи кои се „запишани и сигурно ќе се случат“. Тогаш не знаев дека ми го испраа мозокот; Се заглавив до тој степен што дури и влегов во филозофски разговори со свештеникот, убедувајќи го дека ја толкува Библијата на погрешен начин. Целта ми беше да го ’спасам’, без да сфатам што правам – се присетува Марија. Со текот на времето, нивната куќа стана место за собирање на Јеховините сведоци. Додека нејзините пријатели оделе на училиште, оделе на забави и излегувале во клубови, радиусот на движење на Марија бил ограничен на портата на црквата и куќата. Со горчина во гласот таа додава дека била особено горда на себе кога стотиот член го запознала со „живот достоен за праведниците“.
Животна драма поради брат ми: И тогаш имаше пресврт. Кога Марија наполнила 19 години, нејзиниот брат бил однесен во болница со брза помош од училиште. Операцијата беше единствениот начин да се преживее. Ниту мојот очув, ниту мајка ми, ниту јас не се согласивме, бидејќи Јеховините сведоци никогаш не примаат туѓа крв. Залудно не молеше докторот, ни објасни дека брат ни ќе успее да се извлече ако не се отстрани тумоpoт и дека само од нас зависи дали ќе преживее или не. Братот сè уште бил малолетник, па била неопходна согласност од родителите. Му се заблагодаривме и му објаснивме дека нашата вера не дозволува примање туѓа kpв. За среќа, во ходникот имаше роднина на нашиот татко; веднаш му се јавил и му објаснил за што се работи. И таткото веднаш се упатил во болница и дал согласност нејзиниот брат да биде опериран. Во тој момент го мразев од дното на душата. Денес разбирам дека ја направи вистинската работа, не само за мојот брат, туку и за мене – признава Марија. Се врати кај таткото. Нејзината мајка и очув беа огорчени на неа. По враќањето дома, ѝ било кажано дека може само да ги спакува работите и да замине.
– Немав каде да одам, отидов кај татко ми. По речиси десет години живеење според постулатите пропагирани од Јеховините сведоци, татко ми не можеше да ме препознае; сепак ме прифати да бидам со него и неговото ново семејство и ми вети дека ќе ми најде работа – вели Марија. Запознавањето нови луѓе ѝ се чинеше како ладен туш. Отпрвин таа одби да комуницира; со текот на времето,со нејзините полусестри, маќеата и таткото, кои имаа многу пријатели, таа почна да се опушта. Мајката и очувот не ми одговараа, а тоа ми беше многу тешко. Ми требаа две години да се навикнам на нормалниот свет, на ритамот на живот кој вклучува чистење на домот, подготвување готвена храна, кафе со соседите, излегување во кино… Бев најсреќна кога еден ден дојде тато со брат ми и вети дека во иднина ќе живееме сите заедно. Брат ми беше блед, пијан и дезориентиран, исто толку погубен како и јас кога живеев со мајка ми и очувот. Не се вклопуваше во околината, само легна, шеташе низ дворот и молчеше. Тогаш кај нас почна да доаѓа еден седокос, кого тато го претстави како негов пријател. Разговараше со нас, особено со мојот брат. Подоцна дознавме дека се работи за невропсихијатар кој работел со жpтви на ceкти – вели Марија.
Назад во реалноста: Реструктуирањето на светогледот траеше цели четири години откако братот на Марија заврши во болница. Докторот, вели нашиот соговорник, бил нежен, но упорен; кога му кажала дека почнала да излегува со млад човек од околината, тој бил пресреќен. Марија, љубовта ќе те излечи, ќе те врати на вистинскиот пат. Научивте да живеете во сегашноста, да ги прифаќате работите онакви какви што се; брат ти и ти со години живеетњ во заблуда, испран мозок. Не можеше да бираш, беше премлада за да одиш против желбите на очувот и мајка ти. Сега можеш, а јас секогаш ќе бидам тука да зборувам ако се колебаш и сакаш да се вратиш на старите патишта – ги раскажува Марија речениците кои, како што тврди, засекогаш ќе и останат врежани во сеќавањето. Тие не попуштија. Дури ни кога две скромни дами тропнаа на вратата од татко ми, држејќи шарени брошури во рацете. Им ја отворив вратата не дозволувајќи им да влезат во куќата. Беа упорни, но не повеќе од мене. Сакав да им викам, да ги запрепам, но сфатив дека немам доволно знаење за да ги вратам во реалноста. Денеска строго ги набљудувам луѓето кои доаѓаат во Небојшина и кај мене дома. Не сакам нашите деца да поминат низ пеколот низ кој поминавме јас и брат ми – заклучува Марија. Во Србија и Балканот има повеќе од 60 верски заедници. Секој има исти права, загарантирани со Устав. Затоа е „невозможна мисија“ да се пријават активности на ceкта, освен ако тоа директно не загpoзува нечиј живот. И, се разбира, ниту една верска заедница не признава дека има секташки постулати.
