Неправдата ќе се нарекува правда, како впрочем, и до денес. Но, сега тоа би можело да добие поекстремен облик. Ова е цената што ја одредуваат моќните империјалистички сили како САД и да не ја заборавиме Русија. Кој не се повинува, ќе биде игнориран и релативизиран. Едноставно, на големите сили тоа им се може. Во белата куќа Трамп внесува политички капитал. Пред американскиот Капитол хил, со големи мерки на обезбедување (25.000 полицајци), инаугуриран е 47. претседател на САД, Доналд Трамп. Не без забележливиот триумфализам во американскиот живот се врати по четири години пауза конзервативниот претседател од кој десничарите низ светот очекуваат поддршка за своите цели. Во Белата куќа влезе како „човек на мирот“, бидејќи кон крајот на Бајденовата власт, по 471 ден ја прекина војната во Газа. Интересно е што мнозинскиот дел на американските муслимани гласаа за Трамп, иако знаеја дека тој го преферира Израел и дека нема да биде ништо подобар од Бајден. Ова беше нивната одмазда за Бајден, кој ја поддржа израелската агресија на Газа и беше идеолошки сојузник на ционистите. Трамп не се разликува од својот претходник, но за почеток обезбеди примирје, а тоа во врвната политика многу значи. Дека нема да го остави на цедило Израел, одамна е јасно, па на пример, во првиот мандат ја премести американската амбасада од Тел Авив во Ерусалим и беше втемелувач на Абрахамскиот договор, со кој беше разорено арапското ткиво. Тој ќе продолжи силно да ги поддржува ционистите.
Во Белата куќа Трамп внесува политички капитал: Некои од политичарите во светот ја поздравија победата на Трамп, како Додик од БиХ, надевајќи се дека нему и на неговиот сецеонистички тим, кој скоро целиот е под санкции, наскоро ќе им бидат укинати мерките на ограничување што ги изопштуваат од нормалниот живот. Западна Европа е исклучително внимателна, бидејќи во предизборниот процес Трамп најавуваше радикални реформи на НАТО. Во таа смисла видливи се различните погледи во западното семејство на земји. НАТО не се одрече од помошта кон Киев, додека Трамп за време на изборната кампања говореше дека тој ќе ја заврши војната за еден ден, а сега спомнува дека тоа ќе се случи за шест месеци. За очекување е неговата средба со Путин. Тој е секако попрагматичен политичар од Бајден и на почетокот беше спремен да ги признае руските освојувања. Сега тој однос се менува, станува пореален, но со него никогаш не се знае. Веќе не говори за така брзо завршување на војната, а на блага промена на ставот на американскиот претседател без сомнеж влијаеше и генералниот секретар на НАТО, Марк Руте. Американскиот претседател секако ќе биде поддржан од европските десничари, најнапред од унгарскиот премиер Виктор Орбан и словачкиот Роберт Фицо. Ниту еден од нив не беше задоволен со претходната американска политика, односно од состојбата на односите во НАТО и ЕУ, од што Унгарија беше и финансиски погодена. Неусогласената политика со главните сојузници на ЕУ може да се чита меѓу редови, бидејќи меѓу повиканите претставници не беше Урсула фон дер Лејен. Трамп отворено најави и некои територијални ширења во рамките на западниот свет. Трамп со страв го очекува неговиот северен сосед Канада, но и данскиот Гренланд. За мир во западната куќа, мислам дека карактерот на Гренланд ќе се решава мирно, се разбира, во американска корист. Што се однесува до Канада, тоа е сепак прашање во знакот на реториката. Повторното фрлање око на Панамскиот Канал, кој ѝ е вратен на Панама во 1999 година, по еден век американска власт, воопшто и да не го споменувам.
Американско наметнување на правда: Живееме во неправеден свет во кој правдата се чита во зависност од тоа на кое гледиште или идеологија им припаѓаат државите. Она што на едната страна е доблест или правда, тоа на другата е мана или неправда. Овие денови се уверивме во тоа во американскиот Конгрес. Републиканското мнозинство одлучи ни помалку ни повеќе туку да го санкционира Меѓународниот кривичен суд (ИЦЦ) поради израелскиот премиер Бенјамин Нетанјаху, за кој е издаден налог за апсење. Претставничкиот дом убедливо ја усвои оваа мерка. Образложено е дека САД усвојуваат закон бидејќи „квазисудот сака да го уапси премиерот на нашиот голем израелски сојузник“. Со новиот закон конгресмените ги санкционираат странските државјани кои истражуваат, притвораат или обвинуваат граѓани на САД или на сојузниците, како Израел, кои не се членки на Судот. Сите земји што настанаа од поранешна Југославија се потписнички на Римскиот статут и должни се да ги почитуваат налозите од Меѓународниот суд. Ни Полска ни Унгарија, а се сомневам дека ни Хрватска не би го уапсиле израелскиот премиер доколку се најде на нивна територија. Особено не Хрватска, бидејќи Загреб беспоговорно ја следи политиката на Вашингтон. ИЦЦ има јурисдикција во над 125 држави, а од 2015 година и палестинските власти го потпишаа статутот. Од ова се гледа дека поголемиот дел од планетата е вклучена во јурисдикцијата на ИЦЦ, без САД, Русија, Кина, Индија, Пакистан, Турција, Иран и Саудиска Арабија. Трамповата администрација во првиот мандат воведе санкции кон ИЦЦ, кои потоа беа укинати од Бајден. Сега законот ќе дојде на дневен ред во Горниот дом, а Трамп овие санкции ќе ги потпише веќе во првите денови по инаугурацијата. Посебно истенчен однос новата американска администрација ќе има кон Кина, која отворено се прогласува како реална закана на економската и воената доминација на САД во светот. Кина е означена како стратешки непријател на САД, а за заштитата на Тајван, Трамп секако ќе води сметка. Сè говори дека планетата во годините на власта на новиот претседател ќе мине низ разни облици на подјармување. Неправдата ќе се нарекува правда, како впрочем, и до денес. Но, сега тоа би можело да добие поекстремен облик. Ова е цената која ја одредуваат моќните империјалистички сили како САД и да не ја заборавиме Русија. Кој не се повинува, ќе биде игнориран и релативизиран. Едноставно, на големите сили тоа им се може. Таму каде подјармените народи не прифаќаат поимање на правдата по рецептот на големите, без оглед на својата сила, дури и суперсилите го виткаат опашот, како на пример, Американците во Виетнам во 1975 година, советскиот пораз во Авганистан во 1989 година и американското неславно напуштање на Авганистан пред неполни четири години. Останатите епизоди не ги споменувам. Сепак, нема непобедливи.
