Правилната дефиниција на ужасите што Израел ги прави во Газа е прашање за кое повеќе од една година се дебатира меѓу истражувачите, адвокатите, политичките активисти, новинарите – дискусија на која повеќето Израелци не се изложени. Точно, за илјадници убиени и ранети деца, сираци, за бебиња кои умреле од смрзнување во Газа, не е важно која дефиниција ќе биде усвоена на крајот од Меѓународниот суд на правдата или историчарите. Марк Твен напишал: „Мастилото со кое се пишува историјата е направено од предрасуди“. Опасностите од пишувањето на историјата на пристрасен начин се јасни и ја нагласуваат потребата од внимателни и избалансирани дефиниции со цел да се дојде до точно разбирање на настаните. Внимателно и споредбено испитување на настаните од минатата година води до болниот заклучок дека Израел врши геноцид во Газа.
Историчарот Шломо Занд тврди дека и покрај ужасните злосторства и воени злосторства што Израел ги прави во Газа, таму не се случува геноцид. Како доказ, тој ја споредува војната во Газа со два слични настани според неговото мислење, во кои армиите на демократските земји (Франција и Америка) извршија страшни злосторства против цивилите – не помалку од оние во Газа – но тие не беа дефинирани како геноцид: Алжирската војна (1954-1962) и Виетнамската војна (1965-1973). Занд не е во право. Бен Кирнан, еден од најважните истражувачи на геноцидот во светот, во својата книга „Крв и почва: Светска историја на геноцид и истребување од Спарта до Дарфур“ проценува дека за време на периодот на француската колонијална окупација на Алжир (1875-1830), меѓу 500 илјади и еден милион биле убиени од глад или болест од Алжирци. Кирнан верува дека колонијалното населување на Алжир довело до геноцид сличен на оној што се случил при колонијалното освојување и населување на Северна Америка и Австралија.
Лео Купер, член на првата генерација истражувачи на геноцидот, во својата книга „Геноцид: Неговата политичка употреба во дваесеттиот век / Геноцид: политичка употреба во 20 век“ тврди дека ужасите што ги извршиле Французите во војната во Алжир спаѓаат во опсегот на „геноцидниот масакр“, иако тие не одговараат на целосната дефиниција за геноцид. Што се однесува до Виетнамската војна, Занд е уште понепрецизен. Во 1966 година е основан „Раселовиот трибунал“, неофицијално тело основано од британскиот филозоф Бертранд Расел, на чело со францускиот филозоф Жан Пол Сартр. Целта беше да се истражат и да се објават наводите за воени злосторства извршени од Соединетите Држави во Виетнамската војна. Покрај Сартр, во работата учествуваа и истакнати интелектуалци, политичари и активисти Симон де Бовоар, Лелио Басо и Владимир Дедие. Овој граѓански суд заклучи дека активностите на американската војска во Виетнам може да се сметаат за геноцид според Повелбата на ОН за спречување и казнување на геноцидот од 1948 година.
Слично на случајот со Израел и Хамас, заклучоците на Трибуналот Расел беа критикувани поради отсуството на сериозна дискусија за злосторствата на Виет Конг и Северна Кореја врз јужнокорејските цивили. Сепак, признавањето на злосторствата на Виет Конг и Хамас не ја отстранува потребата да се дефинира што точно правеше американската војска во Виетнам тогаш и што израелската војска денес во Газа. Трибуналот Расел ја одведе дебатата за геноцидот во нова насока. Така, Лео Купер заклучил дека стратешките бомбардирања, како што се атомските бомби фрлени на Хирошима и Нагасаки (1945) или сојузничкото бомбардирање на Хамбург и Дрезден (1943-45) може да Израел не фрли атомска бомба врз Газа (и покрај сугестијата на министерот за наследство Амичаи Елијаху), но во оваа војна ги премина границите што си ги постави во минатото. Истражувањето на новинарот Јувал Аврахам, чии наоди беа потврдени во посебна истрага на Вашингтон пост, покажа дека израелската војска користи вештачка интелигенција во бомбардирањето на Газа, на начин што доведе до повреди на невини. Понекогаш беше во ред да се уништи цела населба и да се убие 300 невини цивили само за да се убие еден функционер на Хамас.
Оваа логика ги претвори сите жители на Газа во легитимна цел. Според внимателно собраните податоци на д-р Ли Мордехаи, можеме да процениме дека меѓу 60-80 отсто од жртвите во Газа се цивили – повеќе отколку што претходно дозволила израелската војска и повеќе отколку во која било друга војна во 21 век. Тоа е политика која де факто дозволува да се изврши геноцид. Сепак, главната тешкотија во правната дефиниција на масовното убивање како геноцид е неопходноста да се докаже намерата. Конвенцијата на ОН за геноцид од 1948 година бара доказ за намера да се уништи група целосно или делумно, која може да биде национална, верска, етничка и расна. Овој услов беше вклучен во конвенцијата, меѓу другото, поради заедничкиот интерес на Соединетите Американски Држави и Советскиот Сојуз, кои стравуваа дека за време на Студената војна ќе се најдат на обвинителна клупа на Меѓународниот суд на правдата поради различни насилни операции на нивните вооружени сили. За време на Студената војна, овој суд беше маргинален фактор во меѓународните односи. Меѓународниот кривичен суд за Руанда не го осуди обвинетиот за геноцид (Жан Пол Акајесу) за прв пат до септември 1998 година. Меѓународните судови постапуваат многу претпазливо пред да утврдат дека се случил геноцид. Во случајот со геноцидот во Сребреница, Кривичниот апелационен суд се занимаваше со прашањето за истребување на дел од групата (што е споменато во Повелбата на ОН). Судот утврди дека тој дел треба да се истакне и дефинира, како и елиминирање на дел од групата како закана за постоењето на Во две пресуди поврзани со војната во Југославија, Меѓународниот суд на правдата пресуди дека, за да се докаже дека има намера да се уништи, дејствијата и однесувањето мора да бидат такви што не може да им се даде друго разумно толкување. Со други зборови, не е доволно што намерата за уништување е најверојатната интерпретација на делото, туку се бара да нема друго објаснување.
Така, во пресудата од 2015 година по тужбата поднесена од Хрватска против Србија во која се тврди дека Србија извршила геноцид врз Хрватска во 90-тите години на 20 век, судот утврди дека во таа војна биле извршени убиства и дека имало насилство од двете страни, но дека ниту едно од нив не го преминало потребниот праг за да се утврди дека се случил геноцид. Специјалниот кривичен трибунал за поранешна Југославија се воздржа од дефинирање на секој случај на насилство како геноцид, освен масакрот извршен од страна на српските сили во јули 1995 година врз босанските муслимани во Сребреница, каде што беа убиени околу 8.000 мажи, додека жените и децата беа протерани. Дали е можно да се докаже таквата намера во случајот со Газа? Освен предлогот за употреба на атомската бомба, политичари, воени претставници и луѓе од медиумите дадоа многу други изјави кои сведочат за геноцидна намера. Сè е документирано: нема невини во Газа, ќе имаме уште една Накба, Амалек треба да се уништи и така натаму. Но сепак поимот намера е многу проблематичен. Вилијам Шабас, еден од водечките адвокати по прашањето за геноцидот, го објаснува ова во својата важна книга „Геноцид во меѓународното право: злосторството на злосторствата“, каде што ги анализира одлуките на специјалните меѓународни судови кои им судеа на сторителите на геноцидот во Руанда и Југославија. Докажувањето на намерата за да се осуди некое лице или држава за геноцид, вели Шабас, е многу позахтевно и покомплексно отколку докажувањето на намерата што се бара во обичниот криминален процес за убиство. Особено кога станува збор за државата, се поставува прашањето врз основа на која може да се утврди нејзината намера. Ако убијците ги извршуваат своите дела затоа што слушнале изјави, наредби, говори кои имаат геноцидно значење, се разбира дека е полесно да се утврди таквата намера. Во отсуство на ваков вид материјал, обвинителството мора да се потпре на доказите добиени од самото кривично дело и на упорноста со која убијците го извршуваат убиството, што укажува на јасна желба да се уништи целата група.
Судот кој расправаше за геноцидот во Руанда утврди дека е можно да се заклучи дека постоела геноцидна намера во самата активност „во контекст на нивната масовност и/или систематичност или нивното злосторство“. Во контекст на Газа, Шабос претпоставува дека случајот против Израел – поднесен од Јужна Африка и на кој им се приклучија 14 други земји – е многу силен, како поради безбројните геноцидни изјави дадени од израелските носители на одлуки, така и поради природата на самите дејствија, како што се систематското гладување на населението во Газа, етничкото чистење на северниот дел на Газа и областите на Газа беа дефинирани како „области на северот на Газа и на Газа“. Повеќето случаи на геноцид во модерното време се случиле по долготрајниот насилен конфликт меѓу убиецот и групата жртви. На пример, Ерменците се побуниле против османлиската тиранија и задушувањето на нивните национални аспирации и презеле терористички акции против државата уште кон крајот на 19 век. Членовите на групата Хереро во југозападна Африка се побунија против германската империјалистичка влада, која како одговор тргна да ги уништи, откако беше усвоена политика која ги елиминира нивните извори на егзистенција (добиток). Хутите ги убиваат Тутсите во Руанда по долгогодишен конфликт, кој започна поради привилегиите дадени на Тутсите од белгиската колонијална влада по Првата светска војна.
Во овој контекст, важно е да се истакне дека повеќето акти на геноцид од страна на нивните извршители се доживуваат како чин на самоодбрана. Израелско-палестинскиот конфликт несомнено спаѓа во оваа категорија. Повеќето Израелци го доживуваат геноцидот во Газа како одбранбена војна по ужасниот напад на Хамас на 7 октомври 2023 година. Геноцидот не мора да биде идентичен со нацистичката парадигма, која го гледаше секој Евреин како непријател што треба да биде уништен. Геноцидот никогаш не е линеарен, туку воден од контрадикторни процеси. Така, додека Ерменците беа депортирани и масакрирани во големи делови од Отоманската империја, тие беа оставени сами во Измир и Истанбул. Во неколку случаи, креаторот на нацистичкото конечно решение, Хајнрих Химлер, привремено го суспендирал истребувањето на Евреите на одредено место или на ограничено време од економски или дипломатски причини, што овозможило отворање на тесни пасажи на спасението. Така Израел можеше да достави хуманитарна помош во Газа (која локалните криминални банди постојано ја злоупотребуваа), а во исто време уби илјадници невини граѓани.
Наредбите за масовни убиства се секогаш небулозни, нејасни и отворени за толкување. Такво е „конечното решение на еврејското прашање“. Британскиот историчар Иан Крешо во книгата „Судбоносни избори: Десет одлуки што го променија светот, 1940-1941“ објаснува дека може да биде погрешно да се тврди дека имало одлука за уништување на Евреите, бидејќи тоа би значело дека во еден конкретен момент била дадена експлицитна наредба да се изврши геноцид. Наредбата не дојде од врвот на пирамидата (од Хитлер) надолу, туку преку комплицирани меѓусебни односи кои вклучуваа давање зелено светло, инсинуации кои одобруваа акции и подредени иницијативи кои се споија во радикализацијата што се случи. Дури во подоцнежна фаза процесот се искристализираше во јасна одлука која можеше да се види на теренот. И овде може да се види аналогија со она што се случува во Газа. Новинарот Јанив Кубовиќ беше сведок на настаните на коридорот Никрим, кој ја залева крвта. Сите што ја минуваат замислената линија се убиени, без разлика дали се вооружени лица или граѓани кои тргнале на погрешен пат. Самоволието и беззаконието владеат на место каде што секој може да пука во кој било Палестинец што поминува, додека секој убиен, дури и дете, се смета за терорист. Како што секој млад човек или старец кој бил убиен од Вермахтот за време на војната во селата на Советскиот Сојуз бил прогласен за партизан. Никој не им дал таква наредба на војниците кои убиваа невини луѓе во ходникот Никрим. Но, оние што направија (се разбира, не сите војници) сфатија дека нивните постапки ќе останат неказнети. Комбинација на навестувања кои доаѓаат од врвот (од политичари и офицери; на пример, потполковник Јехуда Вах) и беззаконие одоздола – така се случува геноцид. Во март 2022 година, државниот секретар Ентони Блинкен објави во Музејот на холокаустот во Вашингтон дека САД ги гледаат операциите на Мјанмар против муслиманите Рохинџа како геноцид. Блинкен рече дека одлучил да го објави во овој конкретен музеј бидејќи тие лекции се уште се релевантни и денес. И никој не рече дека тоа е банализирање на Шоа што не треба да се споредува со ништо. Тоа беше осми пат САД да прогласат нешто за геноцид, по Шоа. Други примери се ерменскиот геноцид, Холодомор во Украина во 1930-тите, геноцидот извршен од страна на Црвените Кмери во Камбоџа, геноцидот во Руанда, геноцидот во Сребреница, во Дарфур и геноцидот што го изврши Ислам врз Езидите. Токму овие денови, на 9 јануари, администрацијата на Бајден го призна (повторно преку изјавата на Блинкен) десеттиот случај на геноцид: оној на паравоените сили за брза поддршка (РСФ) во убиствената граѓанска војна што избувна во Судан по падот на претседателот Омар ал-Башир во 2019 година.
Во Мјанмар зборуваме за протерување на околу 850 илјади припадници на Рохинџи во Бангладеш и убиство на околу 9 илјади луѓе. Немаше физичко уништување на сите, туку на мал процент од членовите на заедницата. Сега се расправа за тужбата против Мјанмар, која до Меѓународниот суд на правдата ја поднесе Гамбија, а кон неа се приклучија и некои други земји, меѓу кои и Германија и Британија. Изјавите за намерата на Мјанмар да ги уништи Рохинџите се слаби и спорадични кога се споредуваат со поплавата геноцидни изјави што се слушаат во Израел од политичарите, општеството, медиумите и војската, кои предизвикаа радикална дехуманизација на Палестинците и општа желба за нивно истребување. Геноцид е секој чин што резултира со уништување на способноста на колективот да постои, а не со физичко убиство. Се проценува дека во Газа се убиени речиси 50 илјади луѓе, а повеќе од 110 илјади од нив се ранети. Не е познат бројот на оние кои останале под урнатините и можеби никогаш нема да дознаеме. Најголем дел од жртвите се граѓани кои не се вклучени во конфликтот. Околу 90 отсто од населението во Газа е раселено од своите домови и живее во невозможни услови, што сите заедно само ја засилуваат сликата за тој ужас. Убиство на деца, гладување, уништување на инфраструктурата, вклучително и здравствениот систем, уништување на повеќето станбени згради, уништување на цели населби и градови како Џабалија и Беит Лахија, етничко чистење на северот на Појасот Газа, уништување на универзитети и повеќето културни институции, џамии и масовни институции за производство на храна, џамии и локални организации за производство на храна, уништување на државни институции. снабдувањето со вода, сето тоа дава јасна слика за геноцид. Газа како човечки и национален колективен ентитет повеќе не постои. Токму вака изгледа геноцидот. Кога ќе заврши војната, ќе треба да се погледнеме во огледало. Во него ќе видиме општество кое не само што ги запостави своите киднапирани членови и не ги бранеше своите граѓани од убиствениот Хамас, туку го изврши и ужасниот чин на геноцид во Газа, кој засекогаш ќе ја одбележи еврејската историја. Еден ден ќе мораме да се соочиме со огромните злосторства извршени. Она што се случува во Газа не е Шоа. Овде нема Аушвиц и Треблинка. Но, ова е кривично дело од исто семејство, кривично дело истребување.
