Во време кога гласните побунувачи се претставуваат како глас на народот, кога духовните процеси се замаглуваат со политички магла, Македонија има потреба од нешто поразлично – тивка сила. Монахот Георгиј (Ѓоко Ѓоргевски) не е гласен, не е медиумски експониран, не говори со пароли. Но токму затоа е токму она што му треба на македонското православие – смирен, трпелив и канонски исправен пастир.
Канон, не харизма
Многумина деновиве зборуваат за харизма, за популарност, за поддршка на улица. Но црквата не е политичка партија, а духовното лидерство не се мери со аплаузи. Сите што вистински ја сакаат МПЦ знаат: канонот е тој што го чува единството, не јавната возбуда.Монахот Георгиј е човек кој цели две децении живее повлечен, во молитва и послушание. Неговото име не е дел од таблоиди, неговата работа не се мери со медиумски настапи. Но токму во таа негова скромност се крие вистинската духовна зрелост – тивка, но длабока.
Зошто изборот е исправен?
Изборот на Георгиј од страна на Синодот не е случаен. Тој е плод на внатрешно согледување, совети и личен познавачки однос. Неговата послушност, неговото богословско образование и одговорниот однос кон црковниот ред го прават природен наследник за водство во една од најчувствителните епархии.
Некои ќе речат дека немал доволно поддршка „на терен“. Но токму тоа е замката на денешната духовна површност: да го замениш духот со спектакл. Црквата не треба да подлегнува на притисок од улица – тоа е патот кон анархија, не кон обновување.Духовното не е протест, туку послушание Протестите во Скопје и Охрид треба да се разберат, но не и да се прифатат како меродавни. Да се повикуваш на народот, а да се спротивставуваш на Синодот, значи да го рушиш самиот столб на црковниот поредок. Она што денес изгледа како „слободарски чин“, утре може да се претвори во духовна дезинтеграција.
Георгиј не бараше да биде избран. Тој не се нудеше себеси. Но црквата го препозна неговиот квалитет. И ако навистина сакаме здрава, силна и канонски цврста МПЦ, треба да стоиме зад таа одлука
Време е за тивките
Во ерата на гласни агитатори и медиумски крстосници, духовноста мора да се врати на својата основа – смирение, послушност и вистинска љубов кон Црквата. Георгиј е симбол на тоа. Неговата номинација е можеби неочекувана за некои, но е длабоко логична за секој што ја познава традицијата.
Тој не е кандидат на партии, не е миленик на табори. Монахот Георгиј е кандидат на Црквата. И токму затоа, заслужува поддршка.
Ѕвездослав Обсидијан
