На Трамп треба да му се признае едно нешто, настрана целото лудило, односно: дека ја врати Европа во реалноста, без оглед колку реалноста да е непријатна. Трамп е огледало на тоа што Европа не е повеќе, ниту пак ќе биде. Европа мора сама да одлучи што ќе биде во иднина. Од тој аспект неопходно е Европа да пронајде сопствена насока и димензија, да покаже независна сила, но во исто време и да се договори со Трамп, надевајќи се дека после неговото лудило Америка ќе се врати на рационалноста. Во овој момент тоа значи како да се пронајде мир во Украина според најмалку лоши услови и со достоинствени гаранции за безбедноста на Киев.
Старата констатација на Макрон дека НАТО е во церебрална смрт, види иронија, на крај се сврте против Европа. Соочена со испитот на војната, Европа се покажа како неспособна и неупотреблива во нејзиното разрешување. Во три години од украинскиот конфликт Брисел не знаеше како да предложи ембрионален предлог за мир, нешто што не знае ни денес како да го оствари, пишува Ивор Мицковски во колумна за Дојче веле. Родена во сенката на НАТО, како ребро од евроатлантскиот мир, зачната во мир и предодредена за мир, сведена на економско крило од НАТО Пактот промовиран од Америка – ЕУ денеска делува како надмината и непотребна сила.
Фактички, судбоносната и визионерска претпоставка на Емануел Макрон за НАТО во време на првиот мандат на Доналд Трамп, денес е и повеќе од актуелна и точна. Уште тогаш Макрон со неверојатна предвидливост ќе каже: „Да ги погледнеме нештата во лице. Имаме сојузници кои се дел од истиот светски регион и немаме никаква координација околу стратешките одлуки на САД со овие сојузници“. Тогаш стануваше збор за заштита на Курдите во Турција, каде Анкара беше формален сојузник на Париз, но во суштина непријател. Денес влогот е далеку поголем, каде императивот е да се спаси Украина, пред комплетно да искрвари и руската инвазија да се претвори во предвесник на Третата светска војна.
Која Европска унија
Самите членки на ЕУ ја потврдуваат сопствената неспособност. Прочитајте ја само листата од поканетите на итниот „европски“ самит во Лондон, кој доаѓа како продолжение од самитот во Париз одржан на 17-ти февруари. Како прво и основно самитот се одржа во главен град и држава кои излегоа од ЕУ. Потоа, затоа што учествуваа и Канада и Турција, кои се НАТО сојузници, но не и членки на ЕУ. Канада како земја на која ѝ се заканува анексија од страна на САД, Турција како стара империјалистичка сила која е во подем токму во сферата на актуелните конфликти, покрај тоа што е единствената земја коjaшто заедно со Израел играше улога на посредник помеѓу Киев и Москва. Од целиот збир недостасува половина Европа, а особено Балтичките држави, Естонија, Летонија и Литванија, кои најверојатно би биле првите жртви на Русија доколку конфликтот излезе од контрола.
Двигателот на оваа досега невидена евроатлантска збирштина – која притоа не отиде подалеку од некои четири празни добри намери – е нуклеарното дуо на Франција и Велика Британија. Нуклеарни сили кои дури и обединети не можат ни минимално да се приближат до рускиот арсенал, на кој само американскиот чадор може да му парира. Но, тоа е максимумот на Европа оставена како сираче од американската заштита.
Распад на евроатлантската оска?
Се разбира, целиот хаос и бруталната трансформација потекнуваат од американската одлука да промовираат мировни преговори помеѓу Русија и Украина, тргнувајќи од премисата за помирување со Путин и за развивање на криза во односите со Киев. До степен што самиот спикер на американскиот Претставнички Дом, републиканецот Мајк Џонсон, ќе ни ги навести намерите на Трамп и Венс дека: мирот зависи од оставката на Зеленски.
Прашањето што се потставува пред сите нас е дали сме сведоци на распадот на евроатлантската оска, дали сме пред евидентен успех на Русија и Кина? Дотолку пострашно што овој распад го промовира Америка, довчерашниот непријател на обете сили. Дали сѐ ова е едно Трамповско лудило кое после него ќе исчезне? Ни приближно! Америка на Трамп реагира бесно кон Европејците, кои гледано од призмата на Вашингтон се виновни за разгорување на последните две Светски војни и кои потоа, во поствоениот период уживаат во американската воена и нуклеарна заштита.
САД после Втората светска војна одлучуваат да останат во Европа со цел континентот да им биде првата линија на одбрана кон СССР, а потоа и кон Путиновска Русија. Во моментот кога Вашингтон разбира дека Русија е комплетно воено неефикасна, далеку повеќе од тоа што некогаш замислувале, до степен да изгубат стотици илјадници војници без да ги освојат ни Киев, ни Одеса, ни Харков, американскиот естаблишмент Москва повеќе не ја доживува како вистински ривал. Единствената цел на Вашингтон е да ја откачи Русија од прегратката на Кина, откако пред десет години самата ја втурна во нејзини раце.
„Новата Европа“ и глобалната политика
Односно, гледано од аспект на големите сили, секој почнува да се вреднува според својата специфична воена тежина, оттука, денес се мерат и судираат големите суперсили, а Европа или ќе стане дел од нив или ќе се помири со својата незначајност. Ако Европа не се одлучи да биде значајна, дотолку полошо за неа.
Од тој аспект поставеноста и маскарадата на Европа делуваат како крајно некорисни. Експериментите на Париз и Лондон за една помалку пасивна улога на „новата“ Европа, во рамки на „реалната“ глобална геополитичка револуција, се само една голема заблуда.
На Трамп треба да му се признае едно нешто, настрана целото лудило, односно: дека ја врати Европа во реалноста, без оглед колку реалноста да е непријатна. Трамп е огледало на тоа што Европа не е повеќе, ниту пак ќе биде. Европа мора сама да одлучи што ќе биде во иднина.
Од тој аспект неопходно е Европа да пронајде сопствена насока и димензија, да покаже независна сила, но во исто време и да се договори со Трамп, надевајќи се дека после неговото лудило Америка ќе се врати на рационалноста. Во овој момент тоа значи како да се пронајде мир во Украина според најмалку лоши услови и со достоинствени гаранции за безбедноста на Киев.
Задачата е далеку поголема, од неа зависи реконструкцијата на целата паневропска рамнотежа, во рамки на еден стратешки компромис помеѓу САД, Русија и Кина. Би било фантастично доколу Европа стане дел од овие нови комбинации, но за таа цел, ќе мора да почне да размислува и да функционира како сопствена цивилизација, култура и политичка Унија. Би било прекрасно сѐ тоа да се случи пред Третата светска војна, а не потоа.
