Има нешто добро во смената на власта во Македонија. Нема веќе предавници на чело на државата. Штета, тие беа некакво решение. Имено, нема веќе „бесплатен ручек“или „бесплатен превоз“ за партијата на македонските националисти. Сега, соочени со големи одлуки во меѓународната политика, тие се одговорни. Инаку, иразот „националисти“ е истиот оној кој се користи во светскиот печат кога пишуваат за партијата ВМРО-ДПМНЕ. Забелешката која ми се упатува дома е дека се работи за партија на македонски патриоти, но една од дефинициите за национализмот е – претеран патриотизам. А, ќе признаете дека има нешто претерано ако, во континуитет од триесет и кусур години, вие сте против големите одлуки за опстанок на македонската држава зад кои стоеше СДСМ, нарекувај ќи ги предавство. Треба ли да се набројуваат? Приемот во ОН под референцата, Охридскиот договор, Преспанскиот договор, Договорот за пријателство со Бугарија, „францускиот предлог“. Извадете ги првите три од биографијата на нашата млада држава и запрашјте се дали ќе ја имаше на картата на светот. Избришете ги последните две и прашајте се каква ќе биде нашата иднина.
Убедливата победа на ВМРО-ДПМНЕ е последица и на тој гнев насобран во народот на кој секојдневно му се зборува еве веќе три децении дека се можело да биде подобро ако на кормилото на државата биле некои поинакви луѓе. Луѓе кои ќе треснеле со раката на масата и ќе се исправеле како горди Македонци. Нема такви работи во меѓународната политика. Но, приказната е иста од првите денови на независноста до денес. Ми раскажува мојот професор Славко Милосавлевски од СДСМ за разговор со неговиот пријател Љубиша Георгиевски од ВМРО-ДПМНЕ, кој го убедувал дека наместо вака требало да се постапи онака во меѓународната политика. На тоа, Милосавлевски поставил едно реторичко прашање: „Зарем навистина мислиш дека Киро и Денко не знаеле за тоа што ти го знаеш и се определиле за непопуларното решение?“. Истото важи и низ децениите што следат. Зарем некој би го одбрал непопуларниот и „предавнички“ пат ако имало поинаков и полесен? Зарем има човек кој не сака да дојава на бел коњ и на народот да му донесе се? Име, знаме, историја… Нема.Има само луѓе кои ја кажуваат вистината за карактерот на меѓународната политика и положбата на малите земји во неа или лажат и му се плачат на народот за неправдите кои мораме да ги трпиме.
Според првите постизборни реакции на меѓународниот фактор (Америка и ЕУ), помислувам дека бирајќи помеѓу борба со корупцијата и геополитичките интерес на Западот за членство на Македонија во ЕУ,тие се определиле за двете. Нова гарнитура да ги „преврти тефтерите“и да направи ревизија на досегашното владеење, во општество кое не го знае вистинското значење на зборот „отчетност“(accountability), па се се сведувува на жестока пресметка при смената на власта зашто нема договор за инструменти кои ќе ја контролираат власта во текот на мандатот. Дури откога ќе заврши оваа фаза, ќе следува притисок врз новата власт за реализација на планот наречен „француски договор“. Сега кога веќе нема „предавници“ на чело на државата народот ќе може да се увери кој бил во право и да го задржи или да го смени своето мислење на наредните избори. Тоа е вредноста на демократскиот систем на постојана смена на луѓето на власт низ една мирна и демократска процедура кој ги красеше последните избори.
