Луѓето кои се обидуваат да бидат среќни, всушност на крајот се чувствуваат несреќни поради тој напор. Овој феномен се нарекува „парадокс на среќата“, а експертите конечно имаат објаснување зошто е тоа така. Терминот „парадокс на среќата“ се користи во студиите повеќе од една деценија, но досега не беше познато што го предизвикува, пишува „Саенс дејли“. Излегува дека причината за ова е тоа што обидите на луѓето да бидат посреќни се ментално исцрпувачки и тоа ја убива волјата и самоконтролата на луѓето, па тие донесуваат самоуништувачки одлуки кои ги прават многу полесно несреќни, според новата студија објавена во списанието Applied Psychology: Health and Well-Being, објавено од Универзитетот во Торон (Scar).
– Потрагата по среќа е нешто како ефект на снежни топки. Одлучувате да се чувствувате посреќни, но тогаш напорот да се чувствувате така ве спречува да ги правите работите што ве прават среќни – вели Сем Маглио, професор по маркетинг на Универзитетот во Торонто во Скарборо и автор на студијата.
Обидот да се чувствувате среќни, додава тој, е како да се враќате дома по напорниот ден на работа – колку сте ментално поскршени, толку полесно одлучувате да го прескокнете чистењето на куќата и наместо тоа да се движите низ социјалните мрежи. Маглио и неговиот ко-автор Екјанг Ким, професор на Универзитетот во Сиднеј, исто така се осврнаа на овој парадокс во студија од 2018 година.
– Приказната овде е дека потрагата по среќа ги троши нашите ментални ресурси. Наместо само да се опуштиме, се трудиме да се чувствуваме поинаку – рече Маглио. Потрагата по среќа не е бесмислена, нагласи тој. Но, вели дека среќата треба да се смета како песок на плажа.
– Може да се обидете да го фатите песокот со рака и да го контролирате, но колку повеќе се обидувате, толку повеќе ќе ви се лизга од раката. На крајот ќе мора да го пуштите. Само опуштете се. Не обидувајте се да бидете супер среќни цело време. Наместо тоа, правете повеќе од работите што ги сакате, погледнете го она што веќе го имате и прифатете го како нешто што ве прави среќни – рече Маглио.
