Пишува: Сотир Габелоски
После Фросина, не очекував дека повторно и толку скоро ќе пишувам за црнила… а, црнила насекаде. Болката немерлива, шокот трае. Како да сме во кошмар и сакаме некој да не’ штипне, па да се разбудиме и да се издишиме од олеснување. Но, не! Оваа не е кошмар, ова е реалност во која ниту сега, ниту било кога ќе можеме да поверуваме, а долго ќе се прашуваме како успеавме да стигнеме дотука. Ама, ќе мораме. Реалноста е таа, неодговорноста си го наплаќа цехот, замижувањето ги зема своите жртви. Не’ дозна светот по лошо. Македонија завиена во црно се појави на Си-Ен-Ен, ги видовме микрофоните на Јуроњуз (Euronews) на терен, соседите информираат како трагедијата да се случила на нивно тло. Она што можеби се’ уште не го разбираат овие светски и регионални медиуми, е што со превез на очи сме повеќе од 30 години. Свесното слепило зеде 59 животи.
„До кога вака?“ е прашање без одговор. Ама боли прашањето не само затоа што одговорот навестува дека овие црнила траат и стануваат се’ поцрни. Црно е од 16-ти март, зацрнети ни’ се душите, мислите се тапи, желбата уништена, а надежта го напушти овој простор. Вчера се разбудивме со информација за прегазен пешак на пешачки премин во Скопје. Има ли крај? Што згрешивме толку за сето ова да го трпиме, а невините души да оставаат траги по секој наш чекор? Овој текст сакав да го напишам за да испратам порака, да ве повикам вас и да се повикам самиот себе на акција. Видовме дека за нас од дното има подлабоко дно, од бездната има и поголема бездна. Дајте на овој бескрај да и’ го видиме крајот и да тргнеме нагоре. Да направиме чудо.
Мојот повик за акција се однесува на секојдневниот живот. Тоа може да бидат протести. Гледаме како Србија чекори кон добивање на вистинскиот одговор и не се откажува. Но, има и нешто што напоредно треба да го правиме покрај протести и маршови. Ајде да го промениме нашето секојдневно делување на нашето опкружување и на самите себе. Да бидеме подобри едни кон други, да не се расправаме на семафор, да не се фаќаме за очи за најбанална причина. Ајде, да се обидеме да бидиме трпеливи и толерантни. Ако видиме некоја неправда на улица, ако почувствуваме закана, ако видиме неправилности додека патуваме да спроведеме акција – да не пишуваме на „Фејсбук“, туку да пријавиме кај соодветна институција и да си ја завршиме нашата граѓанска должност. Така да вршиме притисок врз институциите да си ја сработат работата, затоа што станавме луѓе кои се задоволуваат со објавување на социјални мрежи, а не со вистински граѓански активизам.
Дајте да не се расправаме на партиска основа. Да водиме дискусија на аргументи, ама кога станува збор за безбедноста и иднината на државата да биде сите граѓани во еден табор, наспроти сите партии. Да ги охрабриме и пофалиме помладите за нивните успеси, но и да ги поддржуваме додека стигнат до нив. Да бидеме комшии кои си помагаат, лошиот збор да го замениме со трпение, да ја погледнеме и другата страна и да ги земеме во предвид туѓите чувства. Системот е во ерозија, тоа е така. Но нашите лоши мисли, избрзани постапки и напнатоста која ја носи животот, воопшто не го подобрува системот уништен од корупција и мито. Токму напротив. Неопходно е да ги промениме нашите карактери со цел тие да бидат слика на добро, борбено, критика, квалитет. Да направиме уште многу работи кои наизглед се мали и неважни, а кои всушност се големи и суштински, за да видиме промена на состојбите во нашето секојдневие.
Всушност, ве повикувам и покрај оваа болка да почнеме нешто ново за нас и нашата држава. Свесен сум колку сложено ова звучи во вакви околности, но чувствувам дека немаме повеќе избор. Знам дека е тешко да се охрабриме кога се’ што се случува прави да се обесхрабриме. Немаме избор, драги мои сограѓани. Тешко ни’ е. Плачеме, а нашата Македонија е толку убава, иако уништена од човечка рака. Повикувам на акција која ќе го подобрува секој ден од нашите животи. Апелирам оваа болка, обесхрабреност и безнадежност, да ја претвориме во светлина под македонското сонце.
Некако мораме. Друг избор немаме.
