Еден сомун леб, еден кромид и една чинија маслинки за 6 усти. А сепак овие усти не престанаа да кажуваат: „Слава на Бога“.
Денес имаме сè, но сепак велиме дека немаме. Секогаш нешто недостасува, секогаш некој е виновен, а ние забораваме да кажеме „благодарам“ за храната што ја имаме на масата, за покривот над главата, за топлината во зима, за облеката што ја носиме.
И тогаш се чудиме дека депресијата е зло на векот, пријателе, што и да имаш, ако не научиш да бидеш благодарен за тоа и се фокусираш на она што го немаш, секогаш ќе бидеш несреќен.