ПКК негираше вмешаност во бомбашкиот напад, а со тоа ги негираше тврдењата на Турција за одговорност за експлозијата во која загинаа шест лица, на партиската веб-страница. Се додава дека цел на ПКК никогаш не се цивили, пренесе Ројтерс.
За турските власти, Курдите и нивната партија ПКК редовно се виновниците број 1 во терористичките напади, а факт е дека ова герилско вооружено движење, кое историски делуваше низ Курдистан, сега е главно базирано во планинските курдски региони во југоисточна Турција и северен Ирак и Сирија, изврши серија напади во осумдесеттите, барајќи поголеми права и автономија за турските Курди.
ПКК и Курдите се главната причина зад противењето на Турција за приемот на Шведска и Финска во НАТО алијансата. Турските власти особено ја обвинуваат Шведска дека е „терористичко засолниште“ и нагласуваат дека нема да прифатат членство на земјата во НАТО додека таа не ја промени својата политика.
Иако е членка на Алијансата, Турција без консултација со своите сојузници постојано се вклучува во воени акции во соседните земји – во Ирак и Сирија – оправдувајќи ја својата интервенција со борба против „позицијата на ПКК“, наведува ДВ. Во изминатите децении, во овие интервенции животот го загубија десетици илјади луѓе. Последен пат во 2015 година беше договорен прекин на воените дејствија, но тоа примирје не траеше долго.
Курдите се иранска етничка група со население од околу 30-45 милиони луѓе и имаат заедничка раса, култура и јазик – но не и своја држава. Свој дом го нарекуваат Курдистан, регион во западна Азија кој ги опфаќа југоисточна Турција, северозападен Иран, северен Ирак и северна Сирија.
Во Турција, ПКК се бори против владата речиси четири децении. Децениското непријателство меѓу Турција и Курдите има длабоки корени и често резултираше со крвопролевање. Како одговор на востанијата од 1920-тите и 1930-тите, курдските имиња и носии беа забранети и употребата на јазикот беше ограничена. Дури и курдскиот етнички идентитет беше забранет, а луѓето беа етикетирани како „планински Турци“.
Но, најголемиот страв на Курдите можеби се оствари кога претседателот Реџеп Таип Ердоган го објави почетокот на инвазијата на североисточна Сирија во октомври 2019 година. Турција, која одржува воено присуство во северна Сирија од август 2016 година, тврди дека темните курдски војници се проширување на ПКК со цел има отцепување со вооружена борба и дека, како терористичка група, тие мора да бидат елиминирани.
Работничката партија на Курдистан, која има марксистичко-ленинистички корени, беше формирана во 1978 година од Абдула Оцелан и повика на независна држава во југозападниот дел на Турција. ПКК води вооружени конфликти против турските сили од 1979 година, но дури во средината на 80-тите групата прогласи востание.
Повеќе од 40.000 загинаа од почетокот на тој конфликт. Насилните судири кулминираа со воен удар во 1980 година. После тоа, многу членови на ПКК беа егзекутирани или затворени, а останатите побегнаа во Сирија. Оџелан беше фатен и затворен во 1999 година за предавство. Тој повика на прекин на конфликтот на почетокот на 2013 година и ги повика силите на ПКК да се повлечат од Турција, но двегодишниот прекин на огнот беше прекинат во јули 2015 година и борбите повторно се разгореа.
Не долго по апсењето на Оцелан, ПКК воведе петгодишен едностран прекин на огнот и се обиде да го промени својот имиџ. Таа повика на нејзината улога во турската политика и повеќе културни права за 15-те милиони Курди во Турција, како и ослободување на затворените членови на ПКК. Турција одби да преговара со групата и им понуди ограничена амнестија на нејзините членови. Тајни преговори на високо ниво помеѓу 2009-2011 година. меѓу ПКК и турската влада во Осло пропадна по судирот во јуни 2011 година во кој загинаа 14 турски војници, јави Би-Би-Си.
По неуспешниот обид за државен удар на бунтовничките турски офицери во јули 2016 година против владата на Ердоган, ПКК се најде на мета на голема акција на турските безбедносни власти. Следеа масовни апсења во земјата.
Додека ПКК првично сакаше посебна држава во турските граници, нејзините водачи го променија својот став во 1990-тите, а во следните децении групата се бореше за поголема културна и политичка автономија на Курдите. Но, турската влада никогаш не престана да ги гледа како закана.
Курдите побараа независност од Анкара на непризнатиот референдум во 2017 година. Во април 2016 година, воениот водач на ПКК Џемил Бајик изјави за Би-Би-Си дека Курдите „не сакаат одвојување од Турција и формирање држава“.
– Сакаме да живееме слободно во границите на Турција на нашата земја. Борбата ќе продолжи се додека не се прифатат основните права на Курдите – рече тој.
Но, Турција ја обвинува ПКК дека се обидува да создаде посебна држава во нејзините граници. Би-Би-Си пишува дека фокусот сега е префрлен на прокурдската опозициска Народна демократска партија (ХДП), чии лидери Селахатин Демирташ и Фиген Јуксекдаг беа уапсени на 4 ноември 2016 година. Оваа партија ги негира врските со ПКК, додека Анкара ги обвинува за ширење на пропагандата на групата.
ХДП, главната прокурдска партија, е широка коалиција на групи која вклучува либерални и левичарски етнички Турци. Таа за првпат влезе во парламентот во 2015 година, кога освои 59 места, со што стана втора по големина опозициска партија.
Од средината на 1980-тите до денес, во Турција има серија напади, чии извршители се поврзуваат со ПКК, а последен во серијата беше експлозијата на 13 ноември во Истанбул, во која загинаа шест лица, а беа ранети најмалку 81 лице.
Во 1984 година, организацијата ги изврши првите терористички напади врз турските безбедносни позиции во Ерух и Шемдини. Во јуни 1987 година, групата ПКК го нападна селото Пинаркик, при што загинаа 30 цивили, а во август, селото Милано, каде беа убиени 27 лица.
Во мај 1993 година, групата уби 33 турски војници на автопатот Елазиг-Бингол, за повторно да изврши напади во 2011 година, по краткиот прекин на огнот. Следната година беше најнасилниот период за ПКК од 1999 година, во кој организацијата беше одговорна за смртта на стотици луѓе.
Повеќе од 400 турски безбедносни службеници беа убиени во нападите од јули 2015 до март 2016 година, според Dailyo.in. Во август 2016 година, во експлозија во Џизре загинаа 11 полицајци, а 78 лица беа ранети. По неуспешните преговори, стотици луѓе загинаа во обновените терористички напади, посочува порталот. Во декември 2016 година, во две експлозии во Истанбул загинаа 38 лица, а повеќе од 160 беа повредени.
Во септември 2019 година, седум лица беа убиени, а 10 ранети во турската провинција Дијабакир.
